De grote vraag waar de apostel Paulus mee worstelt in Romeinen 9-11 is het mysterie van het ongeloof van Israël ten aanzien van Jezus. Hoe kan het dat zo veel Joden niet zien dat Hij de Messias is, terwijl zoveel niet-Joden dat wel zijn gaan zien. In preek wordt een soort helikopterview gegeven op wat Paulus daarover zegt in die hoofdstukken.

Al vroeg in de kerkgeschiedenis is er veel mis gegaan in de verhouding tussen Israël (het Joodse volk) en christenen. De kerk werd steeds meer niet-Joods en ging zich afsnijden van de Joodse wortels van haar eigen bestaan. Deze lezing is een krachtige oproep om terug te keren van de dwaalwegen die de kerk is gaan bewandelen in het denken over Israël en de manier waarop er gehandeld is en wordt jegens Israël.

De Heere God zei tegen Abraham: ‘Ik zal zegenen wie u zegent en wie u vervloekt zal ik vervloeken.’ De geschiedenis bewijst dat dit een tijdloos principe is. Het christendom heeft door de eeuwen heen het nageslacht van Israël (het Joodse volk) meestal meer vervloekt dan gezegend. De leer dat de kerk het nieuwe Israël is geworden - en dat alle beloften voor Israël geestelijk gezien op de kerk zijn overgegaan - is onhoudbaar. Israël in de Bijbel is gewoon het ethnische Israël. Dit was, is en blijft een bijzonder volk, omdat God door hen de wereld heeft gezegend en zal zegenen. Daarom is het zo belangrijk dat christenen leren om Israël te zegenen. Israël is de sleutel tot het begrijpen en interpreteren van de wereldgeschiedenis. Jezus en Israël horen bij elkaar.